En behalve gitzwart, tegelijk bontgekleurd. Of toch minstens “Red, gold and green” in de oorstrelende oorwurm ‘Karma Karma Karma Karma Karma Chameleon’.

Jap, pop zoals het hoort te zijn, inclusief een disruptieve noot:

Every day is like survival

You're my lover, not my rival

#killercopy

Orgelpunt van Culture Club was de Londense minnezanger Boy George, opvallend door zijn flamboyante, extravagante en androgyne karakter.

Typerend voor George O'Dowd is evengoed zijn persoonlijke schrijfstijl, want onder die vrolijke synthesizerpop schuilt niet zelden een emotionele noodkreet vanuit het (gebroken) hart. Zo krijgt in ‘Black Money’ zwart geld een verpletterende inslag:

Somebody else’s life cannot be mine

But when you love someone

And they don’t love you in return

When you love someone

You’ve got money to burn

Do you deal in black money?

Het sensibele ‘That’s The Way’ slaakt dan weer een soulvolle jammerkreet richting moederlief en ‘The Victims’ voelt aan als een wanhoopskreet in een liefdeloze leegte.

Ofte: werk met een ziel in, daar tekenen we graag voor.

‘Colour By Numbers’ is een plaat met tien vibrerende nummers die niet louter op uiterlijk vlak buiten de lijnen kleuren.

De eerste beste Britse boyband blijft dan ook inspireren voor alternatieve verhaallijnen in een context van 360 graden. Of wie anders rijmt er een burlesk tafereel in Mississippi uit 1870 met mascara, zakkenrollen, paraplu’s, hartenjagen en bakken karma?

I miss the 80’s.