Rotary Connection
(1967)
Hemeltjelief!
Een plaat die experimenteert met psychedelische jazzsoulrock, kosmische wolken, paddo’s, jonko’s en een luitachtig tokkelinstrument uit Noord-India met verschuifbare frets?
Dope.
Een lp die vanaf de opener ‘Amen’ een transcendentale sfeer expireert en dromerige panorama’s projecteert op een hemels stemgeluid (5 octaven, Minnie Riperton)?
Halleluja.
Uitgeverij Van In tekende zowaar voor een tussenpersoon tussen God en mens.
Miss Nina Van, een wolk van een baby.
Rotary Connection is een cultcombo dat op proefondervindelijke wijs hallucinogenen toevoegt aan ‘Lady Jane’ (Mick Jagger, Keith Richards), ‘Like A Rolling Stone’ (Bob Dylan) en ‘Soul Man’ (David Porter, Isaac Hayes) en alleen daardoor al de ideale sound vormt om af te kicken van een zoveelste debriefing.
Sapristie, zelfs Joe La Pompe zou Tribe Called Quest en The Fugees samplegewijs durven betichten van creatief kopiëren (luister even naar seconde 8 van het instrumentale shiitakenummer ‘Memory Band’).
Eveneens verdienstelijk: wars van conventies een ‘radio-onvriendelijk’ nummer concipiëren à la ‘Turn Me On’.
Radio, een reclamevriendelijk medium. En geestverruimend voor oma’s.
Kortom, één Trip. Een conceptplaat laverend tussen avantgardistisch en excentriek, bijkans gelijk de visionaire videotrip van de Vlaamsche Primitieven (exclusief de sitar).
Lukas, dé beeldenbank voor kunstzinnig Vlaanderen.
