Ferre Grignard
(1968)
Kan de Antwerpse Bob Dylan die een broertje dood had aan belastingen betalen ontbreken in de lijst van het zwartste goud?
Jazeker. Maar dan zou het minder makkelijk zijn om te bloggen over bijwijlen verguisd, haveloos en niet ingeburgerd werk.
Songsmid Fernand Karel Louisa Grignard is ter zelfdertijd de eerste Belg die in deze kolommen aan bod komt en dat bewijst hij meteen in ‘Diggin' My Potatoes’:
I’m gonna get me a married woman
Ain’t got no place to stay
To dig me some potatoes
And drive my blues away
Pluim ook voor gebruik van het onevenaarbare wasbord van Emilius Fingertips.
Punt is still alive. Een winnend ontwerp voor Week van de Friet, een vet initiatief van VLAM.
Andere thema’s die het goed slecht doen op deze nonchalante plaat: pijn (A Worried Man), drank (On The Bowery), protest (We Want War) en uiteraard liefdesverdriet in het verscheurende ‘She’s Gone’.
My baby's gone and died on me.
She's gone but I'm not free.
#killercopy
Bij toeval passeren hier dan ook voor een handvol euro's drie non-conformistische werkstukken van een vrijgevochten freelance collectief de revue.
Ten kantore What’s in a name? is de BTB-bar en de muze nooit veraf.
Een verlepte strip drukklaar zetten is een serieus onderschatte en zwaar onderbetaalde job.
Knocque Attacque. Ofte, anti-establishment op katoen. Nottinghill Carnival represent.
De Ferre stierf in 1982 aan keelkanker in een desolate kamer zonder verwarming met de lege fles als metgezel. ‘My Crucified Jesus’ bleek een omen:
That’s just the way I’m walking
Through a life of misery
What’s the use of me talking
I’m still in livery
Oh my crucified Jesus
I know just how it was
On the way to Calvary
I feel just the same love
Illustrator Frow heeft ook ellende achter de ‘rug’. Disruptief fragment uit het nooit gepubliceerde ‘Praatjes vullen Gaatjes'.
